υπέροχη υπεροχή

ανέλυα -λέει- εκείνο το κείμενο
σαν σε φωτοτυπίες  δεμένες με σπειράλ
τύπου πανελλήνιες/σχολείο

συνέδεα λέξεις και νοήματα
και με τα συμφραζόμενα
υπογραμμίζοντας και κυκλώνοντας
έφτασα σε ένα συμπέρασμα
εννοιολογικό
το "μολόν λαβέ"

το bad bitch δεν είναι μία συνθήκη
είναι μια πραγματικότητα
που όσες φορές κι αν μεταμορφωθώ
μπροστά σε ζεύγη μάτια
θα έρχεται εκεί
να κόβει τον αέρα
ίσως και της αναπνοής που χρειάζεσαι για να επιβιώσεις
αδιαφορώντας
για τις συνέπειες

η ντίβα θέλει -λέει- διεκδίκηση
ο νεκρός πατέρας
ακόμα σε γεμίζει φόβους
και με ρωτάς εναγωνίως πώς θα του απολογηθείς
ενώ βρίσκομαι στο σκονισμένο διαλυμένο σπίτι σου
με κλειδιά που μου χάρισες ευθύς εξαρχής
νιώθω άβολα αλλά δικαιωματικά ενθρονισμένη σε σχήμα οξύμωρο

ξυπνώντας απ' τα γέλια
που υποκινώ ρεμπέτικες συνθέσεις στο όνομα της φρίκης σου
παρακινώντας σε να τραγουδήσεις στο ρυθμό που επιβάλλω
όλα τα άγχη σου

το μολόν λαβέ σαν έννοια
έχει πολλές προεκτάσεις
είτε με απεύθυνση εμένα
είτε όποια άλλη πιθανή απεύθυνση
με την οποία βρεθώ αντιμέτωπη
τις ώρες που εγω είμαι ήδη παραδωμένη
στο ερωτικό τρίγωνο που δεν  ανταλλάσω για τίποτα
                                  εγω-η μουσική-το σώμα μου
όσες προτάσεις και αν γίνουν
όσο λαλάν τα βραδινά κοκόρια


ενωμένοι αστερίσκοι
δεν κατάφεραν να δημιουργήσουν ποίηση
κατάφεραν όμως
να μου μάθουν -λέει-
πως οι μισάνοιχτες πόρτες
δεν προκαλούν φοβίες
αλλά δυνατότητες ελιγμού.