tango οδύνης

"προσωπικά κωλομέρια
χορεύουν σε τανγκό οδύνης"

ξύπνησα και θυμόμουν αυτό σαν πλαγιότιτλο
και θαμπά μια εικόνα

ήταν τεράστια μαύρα ελαστικά σίδερα
κατέληγαν σε κώλους
αυτό ήταν οι άνθρωποι
αντί για πρόσωπο είχαν κώλο
και όταν χόρευαν
ανέβαζαν ένα φερμουάρ κάθετα
και έκλειναν το πάμπερ
που είχε δύο στρογγυλά χρωματιστά
-σα μάτια-
και αυτό ήταν η μάσκα τους
για την κοινωνία.

-
βρισκόμουν πάλι στο παιδικό μου σπίτι
και έκλεινα τα φώτα
το αδειάζαμε για πάντα; δεν καταλάβαινα
πάντως ενώ έφυγα απο αυτό το σπίτι στα 12
ήμουν εντελώς ενήλικη
με όσα έκανα
δεν θυμάμαι κανέναν άλλο στο σπίτι
μόνο εμένα να σβήνω τα φώτα
και να μένουν διακοσμητικά μικρά φωτάκια στους τοίχους
-σαν τα χριστουγεννιατικά-

ενώ ήμουν έτοιμη να φύγω
άκουσα το ασανσερ
-κάτι που δεν περίμενα μιας και όλοι είχαν θεωρητικά φύγει-
 και χτύπησε το κουδούνι
άνοιξα κάπως τρομαγμένα
ήταν η νοικάρισσα του σπιτιού
η κ. Ευαγγελία ( γυναίκα ναυτικού)
με κοίταξε στ μάτια
και μου είπε: "έχω κατάθλιψη"
με το ύφος 'κάνε κάτι γι' αυτό'

και γω
ΤΗΣ ΕΚΛΕΙΣΑ ΤΗΝ ΠΟΡΤΑ ΣΤΗ ΜΟΥΡΗ.


δεν καταλαβαίνω πολλά
και κάπως κουράστηκα με τα τόσα όνειρα βιασμού
βέβαια απο αγχωτικά τραυματικά και δύσκολα
έγιναν επουλωτικά
αφήνοντας αυτό το σπίτι
και κυριότερα
καταφέρνοντας να κλείσω
αυτην την πόρτα στη μούρη
κι ας μην έγινα ποτέ παιδί σε εκείνο το σπίτι
κι ας μην είπα τότε εκείνο το 'όχι' που με διέλυσε σαν υπόσταση
αλλά_
κι ίσως αυτή η πόρτα στη μούρη
είναι για μια άλλη μελλοντική γυναίκα ναυτικού
που 'χω να κλείσω
για την ευτυχία μου.

εγώ και οι δύο άντρες
που συμβολίζουν τους γονείς μου
θα φτιάχναμε
το νέο "είναι" μου.