αγωνίσματα αυτοσυστάσεων

να έρχονται και να ξανάρχονται σε μένα
επειδή θέλουν αυτό το κάτι
και αυτό το μικρό κοριτσάκι
με τα πολύ μακριά μαύρα μαλλιά
το καστανό δέρμα και τα πρασινογάλαζα μάτια
να μοιάζει φρικιαστικό στην εμμονική του προσκόλληση πάνω μου
"είσαι η αφροδίτη" το ρωτάω
μου γνέφει όχι
με φρικάρει όλο και παραπάνω
 "πάρτο απο πάνω μου " της λέω *αυτής της μίας*
ώσπου πηδάει πάνω μου να το αγκαλιάσω και με ρίχνει κάτω
"τί θες απ' τη ζωή μου" της λέω σχεδόν έντρομη

"να κάνω τον πατέρα μου να ζηλέψει" απαντάει

και γω ξυπνάω μαρμαρωμένη στο κρεβάτι μου 
σε παράλυση μη μπορώντας να αντιληφθώ
πόσο βαθιά νιώθω
την εκμετάλλευσή μου
στις ανθρώπινες σχέσεις.
αυτό το κοριτσάκι 
το νέω εγώ που με φρικάρει
μα με γοητεύει και κάπως το ζηλεύω
που ζητά και δεν φοβάται
και παραδέχεται
πως ήρθε η ώρα, ο πατέρας της να ζηλέψει.


"ππαγωτό με γεύση ca πνεύμονα, γαμάει και ταιριάζει τέλεια με αυτήν την άλλη γεύση
*που τώρα δε θυμάμαι,
κάτι θεραπευτικό-ανακουφιστικό ήταν*

μπορείς να δοκιμάσεις πάρα πολλά π΄αγωτά
να δοκιμάσεις να ριξεις με πολλά ακόντια
μετρώντς βήμτα
κάρφωσα πολλές φορές με το κοντάρι μου
το ταρτάν και το γκαζόν
να δω πως μπίγεται
αυτό το άθλημα δεν είναι για μένα όμως
δεν είναι
το ακόντιο


ο φαλός
το σπρίντ
ο στόχος
αυτό το άθλημα δεν είναι για μένα