εάλω

το τελευταίο οχυρό της πόλης εκείνης
ήταν ένα κάστρο γυάλινο, καθόλου τρομακτικό,
διαυγές 
διαπερατό
έβλεπες μέσα του
κι αυτό το καθιστούσε τόσο αλλόκοτο
έβλεπες απ' την μια πλευρά στην άλλη, δεν έκρυβε τίποτα
και όσο δεν έκρυβε τίποτα
τί ήταν άραγε;

τί ήταν άραγε, αυτό το κατασκεύασμα,
ήταν άλλωστε κατασκεύασμα;
ήταν ζωντανό;
υπήρχε κάτι μέσα του; κι αν δεν, τότε γιατί έστεκε εκεί;
ήταν πολύ όμορφο και σίγουρα δεν περνούσε απαρατήρητο,
είχε φήμη καταφύγιου, αλλά και αξιοθέατου
καμάρωναν γι' αυτό
κι ας μην ήξεραν να το ορίσουν

είχε μια αίσθηση παράλληλης ιστορίας στην κοινωνική πραγματικότητα
και όμως ενώ διέφερε, τόσο ενταγμένο που απορούσες
καμιά φορά, βιαστικά αν έστρεφες το βλέμμα, ίσως ξεχνούσες πως υπάρχει
μιας και δεν έκρυβε τίποτα, λες και χάριζε επιπλέον ορίζοντα

και δεν τολμούσε να μπει μέσα
το σκεφτόταν, ένιωθε μια έλξη και μια προσμονή
το μυστήριο έπρεπε να λυθεί
δεν είχε γνωρίσει άνθρωπο που να 'χει περπατήσει μέσα του
κάποιες ιστορίες μιλούσαν για φιλοδοξίες
μα μαρτυρίες πραγματικά δεν είχαμε
εκτός απο κάποιους μύθους, που ταξίδευαν με τις γεννεές
για επίδοξους βέβυλους

ήταν το κόσμημα, το μυστήριο και μυστικό
υπήρχε μια τάση, να οικειοποιείται
τόσο
μα και να μην τολμά να εξιχνιαστεί
να ιχνιλατηιθεί

κι όμως ένιωθε, πως αυτό το παράδοξο,
αξίζει το ρίσκο
να βιωθεί κι ας αντιλαμβανόταν
πως δεν θα είχε λέξεις να μοιραστεί το οτιδήποτε.